MALARSTWO z kolekcji Biura Wystaw Artystycznych w Sandomierzu - 15.05. - 14.06.2020 r.

Szanowni Państwo
Galeria Sztuki Współczesnej BWA jest już otwarta

zapraszamy na wystawę

MALARSTWO z kolekcji Biura Wystaw Artystycznych w Sandomierzu
prezentującą dzieła wybitnych polskich artystów działających na przełomie
XX i XXI w.

Jan Dobkowski - Ryszard Gancarz - Andrzej Gieraga - Ryszard Hunger - Eugeniusz Markowski - Janusz Przybylski - Ireneusz Stelmach -
Ryszard Woźniak

oraz wirtualną wystawę
100. rocznica urodzin św. Jana Pawła II
http://bwasandomierz.pl/index.php?name=wirtualna_w...

Jan Dobkowski (Dobson) – urodził się w Łomży w 1942 roku. Studia w ASP w Warszawie w pracowni Jana Cybisa ukończył w 1968 roku. Założyciel, wspólnie z Jerzym Zielińskim (Jurrym), Grypy Neo-Neo-Neo (1965 r.). Stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku w 1972 roku. W roku 1994 został uhonorowany nagrodą im. Jana Cybisa za całokształt twórczości. Swoje prace pokazywał w ponad 60 wystawach indywidualnych w Warszawie, Nowym Jorku, Los Angeles, Winterthur (Szwajcaria), Pensylwania University, Hamburgu, Wrocławiu, Chełmie, Łomży, Sandomierzu i in. Oraz w ponad stu wystawach zbiorowych w Polsce, Francji, Brazylii, Szwajcarii, Niemczech, Turcji, Wielkiej Brytanii, Austrii, Danii. Malarstwa Jana Dobkowskiego właściwie nie da się do niczego porównać. Widać w nim wpływ secesji z jej finezją i dekoracyjnością, wpływ sztuki plakatowej, koloryzmu i tendencji op-artu. Od początku oparte na ostrych kontrastach kolorystycznych – czerwienie z zieleniami lub błękitami, ograniczało się wyłącznie do form antropomorficznych, przetworzonych praz artystę w charakterystyczny dla niego sposób, w zależności od potrzeb wyolbrzymiane albo minimalizowane. Monumentalnych rozmiarów praca "Santorini", gdzie poskręcane członki ludzkiego ciała stanowią prężną i płynną strukturę, przypominają roślinne pędy, sprężyste i dekoracyjne, podlegające nieustannej przemianie, jest reprezentantem artystycznego kodu Jana Dobkowskiego charakterystycznego dla twórczości artysty w latach 80. XX w.

Ryszard Gancarz urodził się w 1955 roku w Mielcu, zmarł 12 maja 2017 roku w Sandomierzu. Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w Pracowni Miedziorytu profesora Mieczysława Wejmana w 1980 roku. Tworzył w zakresie rysunku, malarstwa sztalugowego, grafiki warsztatowej i użytkowej. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, nagradzany na wystawach ogólnopolskich m.in. „Triennale z Martwą Naturą”, „Primum non nocere”, „Salon Zimowy Plastyki” i wielu wystawach regionalnych: w sandomierskich „Porównaniach” i kieleckim „Przedwiośniu”. Brał udział w około 100 wystawach zbiorowych w Polsce i poza jej granicami, m.in w Niemczech, Francji, Szwecji, Japonii i USA. Jest autorem ponad 30 wystaw indywidualnych. Jego prace znajdują się w państwowych zbiorach muzealnych i w państwowych Galeriach Sztuki Współczesnej oraz w licznych kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą. Odznaczony medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” przyznawanym przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za szczególny wkład w kulturę polską. Mieszkał i tworzył w Sandomierzu. Niezwykle wrażliwy, doskonały warsztatowo artysta, eksperymentator nieprzerwanie poszukujący nowych rozwiązań formalnych, erudyta znakomicie poruszający się pośród meandrów współczesnej sztuki, obdarzony twórczą intuicją i rzadko spotykaną ekspresją przy oszczędnym wykorzystaniu środków wyrazu. Posługiwał się często niemal monochromatyczną, przygaszoną kolorystyką z odważnymi barwnymi akcentami, co nadawało pracom Artysty niezwykłej dramaturgii. Prezentowane na wystawie "Przestrzeń I" i "Przestrzeń konstruktywna" są przykładem tego w jaki sposób artysta pojmował przestrzeń, jak widział czas i jak wspaniale potrafił połączyć oba te wymiary by mogły spotkać się na jednej płaszczyźnie.

Andrzej Gieraga urodził się w 1934 roku w Śliwnikach. Studiował w PWSSP w Łodzi, gdzie w 1971 roku uzyskał dyplom z wyróżnieniem. Od tego czasu pracował w macierzystej uczelni, w latach 1987 – 1990 pełnił funkcję prorektora. W roku 1990 uzyskał tytuł profesora, a w roku 1992 profesora zwyczajnego. W latach 1990 – 2005 był kierownikiem Katedry Kształcenia Ogólnoplastycznego. Od 1994 roku jest kierownikiem Katedry Malarstwa i Rysunku na Wydziale Sztuki Politechniki Radomskiej. Laureat wielu nagród, w tym Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis, uczestnik licznych wystaw w kraju i zagranicą, wieloletni dydaktyk i popularyzator sztuki, którego prace reprezentują najważniejsze kolekcje muzealne w Polsce. Andrzej Gieraga należy do najwybitniejszych żyjących polskich przedstawicieli nurtu abstrakcji geometrycznej, kierunku w sztuce rozpropagowanego w Polsce przez Henryka Stażewskiego. I choć artysta inspiruje się malarstwem Stażewskiego, to jednocześnie w niezwykle konsekwentny sposób poszukuje własnej drogi artystycznej z upodobaniem wykorzystując takie środki wyrazu jak światło i kolor. W swoich monochromatycznych kompozycjach często stosuje relief by wydobyć niuanse załamującego się światła, kontrast faktur błyszczącej bieli i aksamitnej satynowej czerni.

Ryszard Hunger urodził się w 1940 roku w Łodzi. Wykładowca Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi i Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej i Telewizyjnej w Łodzi. Muzyk w zespole jazzowym Tiger Rag. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi w pracowni profesora Mariana Jaeschke. Dyplom uzyskał w 1965 roku, a w 1990 roku tytuł profesora tytularnego. Pełnił funkcje dziekana, prorektora, a w latach 1987–1993 rektora Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Laureat licznych nagród i wyróżnień, m.in. III Nagroda w ogólnopolskim Konkursie Malarskim im. Jana Spychalskiego w Poznaniu (1975); Wyróżnienie w III Ogólnopolskim Konkursie Malarskim im. Jana Spychalskiego w Poznaniu(1976); I nagroda w Triennale Malarstwa i Grafiki w Łodzi (1979); Premio Internazionale Apollo Musegate 1985, Talla (Włochy); Nagroda Specjalna International Mini Print Triennal w Tokio (1995); Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za wybitne osiągnięcia artystyczne i dydaktyczne (1986, 1993); Nagroda Miasta Łodzi (2002); Złoty Medal „Gloria Artis” (2010); Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za całokształt twórczości (2015). Autor ponad 20 wystaw indywidualnych i ponad 50 wystaw zbiorowych w kraju i za granicą. Prace artysty znajduja się w zbiorach Muzeum Narodowego w Poznaniu, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Miasta Łodzi, Muzeum Śląskiego w Katowicach, Muzeum Tama Art, TamaArt University (Uniwersytet w Tokio), Museo International de la Residencia Salvador Allande w Santiago de Chile, Muzeum Miasta Sztuki w Talla we Włoszech, Musee du Patir Format, Muzeum Państwowe na Majdanku, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki w Warszawie, Salon de Tokio w Tokio, Wenniger Graphics Gallery w Bostonie, BWA w Sandomierzu. Początkowo był abstrakcjonistą preferującym zrytmizowane formy geometryczne. Z czasem zaczął tworzyć ekspresyjne i metaforyczne obrazy figuratywne. Realizuje ideę obrazu jako „okna na świat”, włączając motyw okna w kompozycję, co jest zamierzonym zabiegiem artystycznym. Prezentowane "Okno na Polskę" wpisuje się właśnie w ten nurt i nie odbiega od innych obrazów tej serii. Zajmuje się również grafiką artystyczną.

Eugeniusz Markowski urodził się w 1912 roku w Warszawie, zmarł w 2007 roku w Warszawie, polski malarz, scenograf, pedagog, dyplomata. Studiował na ASP w Warszawie, dyplom uzyskał w pracowni prof. Tadeusza Pruszkowskiego w 1938 roku. W latach 1940-55 przebywał za granicą, gdzie pracował jako dziennikarz i dyplomata we Włoszech i Kanadzie. Był członkiem "Libera Associazone Arti Figurative" we Włoszech. Brał udział w wystawach tej grupy oraz rzymskiego "Art Clubu". W Rzymie pracował także jako scenograf w Teatro delle Arti. W latach 1956-69 był dyrektorem Biura Współpracy Kulturalnej z Zagranicą w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Od roku 1970 pracował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Zogranizował ponad 50 wystaw indywidualnych w Polsce, Niemczech, Brazylii, Francji, Szwecji i we Włoszech. Brał udział w ponad 100 wystawach polskiej sztuki, w tym w wystawie "1000 lat Sztuki Polskiej" w "Royal Academy of Arts w Londynie w 1970 roku, a także w wystawach w Tokio, Meksyku, Rzymie, Pekinie, Sztokholmie, Kolonii, Sao Paulo, Moskwie, Adelajdzie i Nowym Jorku. Rangę i wielkość jego sztuki potwierdza dekada lat 90-tych. Wyrosły z tradycji ekspresjonizmu jest bodaj najwierniejszym jego przedstawicielem. Eugeniusz Markowski swoim malarstwem doskonale wpisuje się w zapotrzebowania współczesnego odbiorcy, który zaczyna gubić się wśród wielości instalacji i obiektów. Motywem przewodnim jego prac są ludzie i zwierzęta przedstawiane w skarykaturalizowany i zbrutalizowany sposób bowiem artysta od początku swojej twórczości stosował figurację. Jego twórczość to pieśń pochwalna na cześć człowieka i to chyba powoduje zainteresowanie jego malarstwem. "Peccatrici – moralitet..." praca gdzie anioł i diabeł ważą ludzkie dusze i uczynki jest tego wymownym przykładem. Ogromny ładunek emocji i ekspresji, ale także dowcipu lekko zabarwionego ironią, to niezaprzeczalne atuty pracy Markowskiego. Artysta podąża śladem tego co ułomne w człowieku, demaskuje wady ale nie ocenia, osąd pozostawiając widzowi i to właśnie stanowi o wartości jego sztuki.

Janusz Przybylski urodził się w 1937 roku w Poznaniu, zmarł w 1998 roku w Warszawie. Studiował w warszawskiej ASP na Wydziale Malarstwa w pracowni Aleksandra Kobzdeja, dyplom uzyskał w 1963 roku. Uprawiał malarstwo i grafikę, zajmował się scenografią teatralną. Swoje prace prezentował w kraju i za granicą, m.in. w Niemczech, Brazylii, Szwecji. Wielokrotnie był nagradzany, m.in. Nagrodą Specjalną na II Międzynarodowym Biennale Grafiki w Krakowie w 1968 roku oraz Złotym Medalem na XI Biennale Sztuki w Sao Paulo (Brazylia) w 1971 roku. Janusz Przybylski czerpiący z ekspresjonizmu stopniował początkowo napięcie poprzez brutalną, bezpardonową deformację postaci oraz kontrasty pomiędzy cienko rozmalowanymi partiami, a elementami gdzie farba kładziona jest z niemal rzeźbiarskim modelunkiem. Prezentowana na wystawie "Miazga" działa poprzez duże, cienko malowane, rozświetlone płaszczyzny, na których tle pojawiają się szkicowo, niemal syntetycznie potraktowane postaci i przedmioty, obwiedzione czarnym, "wymykającym" się spod kontroli konturem, który wyłania się bezpośrednio z płaskiego tła i zaczyna tętnić własnym życiem.

Ireneusz Stelmach urodził się w 1967 roku w Warszawie. W latach 1986-1989 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Następnie od 1989 do 1991 na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom uzyskał w 1991 roku w pracowni prof. Juliusza Joniaka. Mieszka i pracuje w Krakowie. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i grafiką. Malarskie kompozycje opiera głównie na zestawieniach form geometrycznych z figuratywnymi uzupełnieniami. Tworzy na płótnie i na blasze, i świetnie wykorzystuje specyfikę malarskiego podłoża. Wyważona, często monochromatyczna paleta barw wywołuje wrażenie alienacji, a jednocześnie przyciąga uwagę, niepokoi i intryguje. Rozpoznawalne kształty i figury zyskują znaczeniową samodzielność, urastają do rangi symbolu, powtarzają się i stają się rozpoznawalnym językiem artysty.

Ryszard Woźniak urodził się w1956 roku w Białymstoku. Malarz, performer, autor instalacji, teoretyk sztuki, pedagog. W latach 1976-1981 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Stefana Gierowskiego. W latach 1982-1988 wykładał technologię malarstwa w macierzystej uczelni. Od 1982 do 1992 roku współtworzył formację artystyczną GRUPPA. W latach 1993-1994 razem z Jackiem Modzelewskim i Markiem Sobczykiem organizował i prowadził prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie. W latach 1995-2000 działał w Stowarzyszeniu KRAAA (Kolektywny Ruch Animacji Aktywności Artystycznej), jeden z twórców Galerii PWW (Pracownia Wolnego Wyboru). Od 1992 roku prowadzi dyplomującą pracownię malarstwa w Instytucie Sztuk Wizualnych Uniwersytetu Zielonogórskiego, gdzie jest zatrudniony na stanowisku profesora UZ. Jest autorem koncepcji: „Sztuka sprzeciwu” oraz koncepcji „Sztuka podziwu”. Współtwórca unikalnej polichromii w cerkwi Neounickiej w Kostomłotach nad Bugiem. Od 1991 roku Ryszard Woźniak poszukuje nowych jakości obrazu malarskiego. Zaczyna go powielać. Powstają obrazy podwójne, potrójne i wielokrotne. Przykładem mogą być takie prace, jak "A (zbiór niekompletny)", "Irys", "Złota figa", "Rekonstrukcja horyzontu I i II", "Zakupy i sprawy do załatwienia", "Korona malarstwa". W roku 1991 Woźniak namalował pierwsze obrazy wielokrotne (1991, "Suknia Teresy" – prezentowana na wystawie). Tego rodzaju prace powstawały aż do 2007 roku. Podczas wystaw autor wykorzystywał ich większe możliwości ekspozycyjne budując z obrazów obiekty i całe instalacje.

wszystkie materiały pochodzą z ogólnie dostępnych źródeł, wikipedia.org, culture.pl, artinfo.pl i Archiwum BWA w Sandomierzu

1