URSZULA WIZNEROWICZ - Behind the Curtain - fotografia - 7 VI - 30 VI 2013 r.

Ula Wiznerowicz urodziła się w 1986 roku. Jest absolwentką wydziału fotografii Middlesex University w Londynie. Zajmuje się bardzo osobistą marką fotografii, pracując głównie w obrębie portretu oraz reportażu humanistycznego. Ula Wiznerowicz została jedną z czterech finalistów konkursu “New Sensation 2010”, organizowanego przez londyńską Galerię Saatchi oraz Channel 4. Częścią nagrody był film dokumentalny o nagrodzonych artystach, nakręcony i wyemitowany przez tę telewizję: http://jamesmh.net/697792/Ula-Wiznerowicz. Jej prace były wielokrotnie pokazywane w polskich i zagranicznych galeriach oraz nagradzane w międzynarodowych konkursach fotograficznych.

"(...) Jest kurtyna i świat za kurtyną. Tytuł wystawy Behind the Curtain brutalnie przenosi widza z doświadczenia estetycznego w doświadczenie egzystencjalne. Sygnalizuje dwuwarstwowość przekazu. To, co widzisz, jest pierwszym kręgiem (dantejskim?) ludzkiego piekła. Piękne pejzaże wprowadzają dysonans odbioru. Surowa przyroda, obojętna na ludzki los, na przegraną walkę bohaterów (często nieobecnych) z własną słabością. Przyroda nie ocenia, nie wartościuje. A między ten fotograficzny zapis zewnętrznego świata wkrada się martwa natura wnętrz, widziana okiem artystki. Te kompozycje, chociaż powstałe z przedmiotów ubogich, też są piękne. Ubogie i niezbędne. Nikt ich nie ustawiał, ani nie poprawiał. Nikt
z właścicieli ich nie wyrzuci. Stoją tam, gdzie są potrzebne."
Grzegorz Małkiewicz

Galeria Sztuki Współczesnej sandomierskiego BWA w prezentuje wystawę fotografii Urszuli Wiznerowicz zatytułowaną "Behind the Curtain". Poruszający dokument obrazujący życie ludzi, dotkniętych chorobą alkoholową. Autorka znalazła sposób by bohaterowie jej projektu otworzyli się na tyle by pokazać ich ubogie, naznaczone cierpieniem życie. Przez 12 miesięcy powstawał cykl, będący z pozoru tylko chłodną narracją. W większości puste, zaniedbane i nędzne wnętrza, proste sprzęty, wygłodniałe i zmarznięte koty, brudna pościel ... i twarze zmęczonych, udręczonych kobiet cicho znoszących piekło codzienności. Portrety tych, którzy wyrwali się chorobie i tych, którym się to jeszcze nie udało, tworzą wstrząsający reportaż, obrazujący życie ludzi zepchniętych na margines. Dopełnieniem opowieści jest krajobraz, surowy i majestatyczny, neutralny ale potęgujący wrażenie alienacji i izolacji bohaterów. Ula Wiznerowicz pokazuje, że gdzieś poza nawiasem tak zwanego normalnego życia, rozgrywa się ludzki dramat niejednokrotnie dotykający całych małych społeczności, schowany za zasłonę, okryty kurtyną milczenia. Wstrząsającym komentarzem są wypowiedzi niektórych bohaterów cyklu, dla których nadzieja już pomału staje się abstrakcją. Ogromny ładunek emocji, jaki towarzyszy widzowi od początku do końca powoduje, że na długo wystawa pozostaje w pamięci, uczy pokory i stanowi swego rodzaju "memento".
Katarzyna Pisarczyk

1